Kada politička presuda protiv predsjednika Republike Srpske postane “trijumf pravde”, a nelegitimni visoki predstavnik postane “čuvar zakona”, onda je jasno da je pravna država u BiH mrtva, a zamijenila ju je kolonijalna uprava za jednokratnu upotrebu.
Srbija nije nikakav “strani miješalac”, kako izjavi isfrustrirani Bećirović, već potpisnica i garant Dejtonskog mirovnog sporazuma. Ima ne samo pravo, nego i dužnost da reaguje kada se taj sporazum gazi i pretvara u oružje protiv jednog od konstitutivnih naroda. Neutralnost Srbije u trenutku kada se institucionalno i pravno demolira Srpska bila bi saučesništvo, a ne mudrost.
Presuda protiv Dodika nije pravna, već politička kazna zbog odbijanja poslušnosti Šmitu – čovjeku kojeg Savjet bezbjednosti UN nikada nije potvrdio. Zato se ne brani samo Dodik – brani se princip, brane se nadležnosti, brani se Republika Srpska.
U državi gdje bošnjačka politička elita svakodnevno sanja unitarizam i prisvaja međunarodne institucije kao sopstveni batinaški aparat, svaka izjava o “vladavini prava” zvuči kao ciničan vic.
Oni koji godinama ignorišu volju naroda u Srpskoj, sad se čude kad Srbija kaže ono što većina Srba misli. Nije to miješanje, to je glas razuma, koji odjekuje jer neko mora reći da je car go. I jeste.
BiH nije privatni posjed OHR-a, nije bošnjački projekat i nije sudski eksperiment u kojem se testira koliko nepravde jedan narod može da podnese prije nego kaže: dosta je.
Bećirović truća o suverenoj i nezavisnoj državi. Suverena država u kojoj presude pišu stranci, a zakone nameće neizabrani Nijemac koji nema potvrdu Savjeta bezbjednosti? To nije suverenitet – to je protektorat u kome Bošnjaci samo glume domaćine dok OHR kroji realnost.
Oni koji ponavljaju mantru o suverenoj BiH zapravo žele unitarnu BiH pod bošnjačkom dominacijom, sa pokornim Hrvatima i izbrisanim Srbima. I sve to pod kišobranom OHR-a, EUFOR-a i dresiranih sudova.
