Početkom druge polovine avgusta 2024. u Istanbulu je preminuo El Fatih Ali Hasanein Muhammed Šerif, otac svih mudžahedina iz Bosne, glavni bankar Alije Izetbegovića i siva eminencija SDA.
Fatih je volio Bosnu, pišu svi sarajevski i novo-pazarski mediji, iako je bio, tek teroristički i ratni profiter koji zahvaljujući bosanskoj patnji i stradanju, od siromašnog studenta medicine postaje multimilioner. Zbog velike ljubavi prema Bosni odselio je odmah poslije rata u Istanbul a njegov prvi saradnik u krvavom poslu Hasan Čengić, u Sloveniju. Vitre i sadaka – „ džamijske sergije“, humanitarna pomoć i donacije, trgovina oružjem, finansijske špekulacije i pranje novca, preko agencije TWRA iz Beča, obezbjedili su finansijsku moć i uticaj najvažnijem „ahbabu“ Alije Izetbegovića i njegovim „jaranima“.
El Fatih Ali Hasanein rođen je u Sudanu 1946. godine. Studij medicine završio je u Beogradu i bio je predsjednik asocijacije studenata iz muslimanskih zemalja. U svom životu i radu bavio se problemima muslimana u jugoistočnoj Evropi, umnožavajući njihovu muku – bogatio se uz podršku Alije i interes Hasana Čengića koristio je priču o humanitarnoj podršci muslimanima u bivšoj Jugoslaviji. DŽenaza El Fatihu Ali Hasaneinu obavljena je 20.08.2024. godine u Istanbulu u Ejup Sultan džamiji u vrijeme podne namaza će biti i ukopan pokraj mezara Ebu Ejjuba El Ensarija. Politički značaj El Fatiha potvđen je i „političkim dženaza namazima u odsustvu“, za vrijeme podne namaza u “Bor i Stambol” džamiji u Novom Pazaru.
KRVAVE RUKE I PRLJAVA SAVJEST LOPOVA I UBICE
Terorističke organizacije koje u osnovi imaju vjerski motiv postojale su i ranije, ali je njihovo djelovanje bilo ograničeno na jednu državu, jednu teritoriju i jedan politički cilj,(“Muslimanska braća”, “Hezbolah”, “Hamas”, “Islamski džihad”, “DŽama islamia” i druge).Sve one imaju relativno dug istorijat djelovanja i borbe.
Tek u poslednjih trideset godina, na scenu je stupila nova generacija terorista koji koriste postojeće organizacije i stare ciljeve univerzalnog vjerskog karaktera, zasnovane na ideološkoj platformi militantnog panislamizma. Oni kao protivnike određuju sve pripadnike drugih religija i sve neistomišljenike u sastavu svoje konfesije.
Zato, i danas, kada se govori o vjerski motivisanom terorizmu, uglavnom se misli na radikalne islamske pokrete i terorističke organizacije, udružene u jedinstveni front Vehabijskog učenja i prakse (čiji je izvor u Saudijskoj Arabiji) i političkog radikalizma (Egipatske „Muslimanske braće“) , popularno nazvan „Al Kaida“ – (“Baza”). Ova organizacija podigla je terorizam na viši nivo i dala mu zastrašujuće dimenzije, upravo islamističkim pogledom na svet. NJen cilj je stvaranje jedinstvene države u kojoj bi se isključivo živelo i vladalo po religijskim zakonima i dogmama. Brutalnost i krvoločnost, na viši nivo, podigla je organizacija, nastala unutar Al kaide koja se prozvala ISIL/ISIS i čije je ime prevedeno sa engleskog na arapski – „DAEŠ“
Jasno je, da su države političkog Zapada, a posebno SAD i Velika Britanija, globalizovale ovu prijetnju, unašređujući njihove vojno-tehničke i obavještajne sposobnosti, kako bi ih efikasno koristile kao geopolitički instrument u oblikovanju muslimanskog svijeta i zastrašivanju i neprijateljskih kao i prijateljskih država i društava. U tom smislu, svako razmišljanje o budućnosti terorizma ostavlja prostor za čitav niz novih bezbjednosnih pitanja i dilema jer novi globalni terorizam, koji je zbog svojih osobenosti i potencijalnih dometa u fokusu svake ozbiljnije teorijske, (političke, bezbjednosne, socijalne, ekonomske i vjerske…), anticipacije civilizacijskih tokova, karakteriše dinamični organizacioni razvoj, jačanje uticaja i nepredvidivost.
Prvo pitanje je kakav teroristički akt u budućnosti mora biti izvršen i koliko žrtava mora imati, da bi proizveo efekte “11. septembra”. Kriterijum koji pred sebe postavljaju pripadnici i organizatori terorističkih mreža svakako mora biti uzet u obzir pri svakom razmišljanju o budućem terorizmu. Naime, logično je da sve akcije koje bi proizvele “rezultate” ispod onih postignutih napadom na SAD, mogu biti samo kontraproduktivne za rukovodstva ovih organizacija. Ovo izaziva strah da će sledeće terorističke akte činiti širi i ubitačniji napadi, koji će, u sklopu detaljno planiranih akcija, biti istovremeno vršeni na nizu različitih lokacija.
Drugo pitanje je da li bi teroristi, ukoliko dođu do hemijskog, biološkog ili nuklearnog oružja, odnosno do tehnologije neophodne za proizvodnju ovih sredstava za masovno i neselektivno uništavanje, ova sredstva i upotrebili.
Treće, pitanje je u kojoj mjeri uopštre postoji pritisak međunarodne zajednice na terorističke centre u svijetu i koliko on utiče na, u suštini najdublju i najoštriju podjelu u islamskom svijetu, podjelu na šiite i sunite i da li će, u tom kontekstu, izmiriti njihov tradicionalni rivalitet.
Pitanje je, takođe, da li će narastajući verski radikalizam, kome je terorizam samo jedna od manifestacija, podstaći pojedince iz određenih društvenih grupa u Evropi i SAD da se opredjele za terorizam kao za oblik ispoljavanja svog nezadovoljstva protiv miliona stranaca u ovim zemljama ili, pak, protiv samih vlada svojih država. Opravdana je i zabrinutost povodom toga što evidentno postoji kohezija i udruživanje islamske terorističke mreže sa dijelovima antiglobalističkih pokreta sa Zapada, koji takođe primenjuju nasilne, terorističke metode borbe za ostvarenje svojih ciljeva.
Bez obzira na važnost ovih elemenata ipak ORUŽJE I EKSPLOZIVI, su neodvojivi od terorizma, u ma kom obliku se on pojavljivao i ma kakve ciljeve deklarativno isticao. Oružje i eksplozivi su tu i kao najbitnije sredstvo moći i značaja svake izvedene akcije, važno sredstvo zastrašivanja stanovništva (ponekad je i prijetnja upotrebom dovoljna) ali i sredstvo bogaćenja i finansiranja vlastitih akcija.
Tu tako važnu činjenicu bezbjednosne strukture Austrije, posebno u Beču su zanemarile, minimizirale i svoj komoditet i bezbjednost građana Austrije i Evrope ozbiljno ugrozile, pristupajući ratu na prostoru bivše Jugoslavije pristrasno a Islamskom radikalizmu kao vjerskom i kulturnom fenomenu – ili pitanju vjerske slobode i izvoru identiteta. Razvoj mreže trgovine oružjem, pod okriljem radikalnih islamista u glavnom gradu Austrije Beču, tokom rata, devedesetih u BiH, obezbjedio je prihode koji su po evidenciji NJemačkih i Austrijskih službi bezbjednosti, premašile 350. miliona dolara.
Glavni organizatori trgovine oružjem u Beču, bili su, prije svega: El Fatih Ali Hassanein i njegov rođeni brat Sukarno te Shafyk Ayad, Yasin El Kadi te Alija Izetbegović (sa sinom Bakirom Izetbegovićem i ljudima iz neposrednog okruženja, koje su činili: Hasan Čengić, Haris Silajdžić, Senad Šahinpašić Šaja, Šeta Šuajb, Husejn Živalj i drugi.
Ta jedinstvena družina trgovaca oružjem koja je poslužila kao široka logistička podrška izgradnji velike i militantne mreže radikalnih islamista i njihovih organizacija, svoje prisustvo i djelovanje pravdala je potrebom da se pomogne žrtvama rata u Bosni i Hercegovini a kao pravni okvir svoga djelovanja ponudila kroz Agenciju za pomoć zemljama trećeg svijeta – TWRA (Third World Relief Agency). Na zajedničkom poslu, prividno humanitarno djelujući, kombinovali su platformu religije sa kriminalnim akcijama (trgovina oružjem, ljudima i drogama), realizujući jedinstveni program razvoja infrastrukture buduće organizacije (sposobne da djeluje protiv društva i države) našli su se pripadnici globalnog terorizma (Yasin el Kadi, Shafik Ayad i El Fatih Ali Hassanein) i vlada Alije Izetbegovića u Sarajevu.
Bezbjednosne službe Austrije i regiona, gledale su na tu pojavu blagonaklono – (jer su u taj prljavi posao bile uključene i neke Austrijske firme) paralisani globalnim geopolitičkim interesima zapada (moćog susjeda NJemačke i jedine svjetske sile toga doba Sjedinjenih Američkih Država. U Austriji su „vjerovali, “da Islam koji nastupa u ime „državnosti Bosne i Hercegovine“ predstavlja slučaj za sebe – da muslimani BiH, ne znaju i ne komuniciraju sa tzv. „svjetskim Islamom“ a da trgovina oružjem NIJE PRIJETNJA jer će stati kada stane rat u BiH. Pod pritiskom loše formulisanih političkih interesa, Austrijske službe bezbjhednosti, omogućile su organizovanu trgovinu oružjem u svojoj državi, pasivno posmatrali izgradnju velike mreže kriminala i radikalnog islamizma, gotovo pet godina – dozvolili transfere novca, ljudi, oružja i ekspoloziva i na kraju, omogućili da se i novac od te trgovine, i svi organizzatori, povuku mirno bez ikakve štete (krivično pravne ili finansijske) te da sav svoj novac izvuku sa Austrijskih banaka ali da u Beču, kao svojevrsno naslijeđe dugog rada i djelovanja, ostave, vojsku militanata – vrbovanih ljudi iz svih krajeva svijeta, kako bi nastavili sa poslovima i ideološkim djelovanjem. Kada je otvorena istraga, ona se proširila i na Sloveniju otkrivajući mnogo toga o transferima naoružanja preko Slovenije.
U sklopu te istrage uhapšeno je preko 60. lica , jer su kontinuirano, više od dvadeset godina, učestvovali u mreži trgovine oružjem, koja je djelovala iz Beča. Tragovi prljavih poslova, oružja u tranzitu, vodili su i do, tada aktuelnog premijera Slovenačke vlade Janeza Janše.
Izvor: Pravda
