“Istorijska Bosna”
Srbi su jedan od tri konstitutivna naroda Bosne i Hercegovine, koji velikom većinom žive u Republici Srpskoj. Osim u Republici Srpskoj, gdje Srbi čine oko 81,51% stanovništva, Srbi žive u veoma malom, skoro zanemarljivom broju i u drugom entitetu Bosne i Hercegovine, Federaciji Bosne i Hercegovine, gdje ih je oko 2,55%.
Danas u Sarajevu govore o hiljadugodišnjoj Bosni, kao potrebi da se napravi poveznica kroz istoriju u kojoj je sasvim prirodno da se kaže da su današnji Bošnjaci nastali od nekadašnjih Bogumila i da je naziv Bosna oduvijek označavao mjesto njihovog postanka. Sve je to jako podržavao Benjamin Kalaj, austrougarski namjesnik. Ali stvari ne stoje baš tako. Ako zagazimo duboko u istoriju vidjećemo da su Srbi naselili Balkan u 6. i 7. vijeku. Prema Porfirogenitovom De Administrando Imperio (oko 960.), Srbi su naselili i prostor koji se danas naziva Bosna i Hercegovina.
Naseljavali su i vladali Srbijom, koja je uključivala „Bosnu“ (sa dva naseljena grada; Kotor i Desnik) i „Rasciju“, i pomorske kneževine Travuniju, Zahumlje i Paganiju, prve dvije su grubo podijeljene rijekom Neretvom ( uključujući i ono što je danas Hercegovina). U Srbiji je u to vrijeme vladala dinastija Vlastimirovića. Tokom vladavine Mutimira (r. 851.-891.), Srbi su bili hristijanizovani. Srbi su bili važni vizantijski saveznici; flote Zahumlja, Travunije i Konavala (srpski „Pomorje“) su poslate da se bore protiv Saracena (Arapa) koji su napali grad Ragusa (Dubrovnik) 869. godine, na neposredan zahtjev Vasilija Prvog, koga su Dubrovčani izmolili za pomoć. Teritorijom Bosne vladalo je nekoliko srpskih dinastija, gotovo u čitavom kontinuitetu srednjeg vijeka. Bosnom ili većinom današnjih područja vladali su Vlastimirovići.
Ovakve stvari Sarajevo prešućuje. Prešućuje i naredne vijekove. Vojislavljevići su srpska srednjevjekovna dinastija, koja je naslijedila vlast nad Dukljom preko Jovana Vladimira i srpske dinastije Vlastimirovića. Ova vladarska loza vladala je Dukljom i okolnim područjima, uključujući i Zahumlje, Rašku i Bosnu. Njihova vladavina je trajala od 1018. do 1186. godine, kada je primat preuzela dinastija Nemanjić.
Dinastija Nemanjića uglavnom je vladala pretežno Hercegovinom, a povremeno i svim dijelovima Bosne, a Podrinje, Srebrenica, Posavina, Usora i Soli Stefan Dragutin (srpski Stefan Dragutin, umro 12. marta 1316.) bio je kralj Srbije od 1276-82. i kralj Srema od 1282. do 1316. godine. Vladao je Srbijom koja je obuhvatala velike dijelove današnje Bosne, sve do njegovog odricanja 1282. godine, kada se razbolio. Sremski kralj i njegov mlađi brat naslijedio ga je kao vladara Srbije, a kasnije je postao monah i promijenio ime u Teokist. Srpski Car Stefan Dušan Silni, je ovladao cijelom teritorijom današnje Bosne i Hercegovine, i proglasio se Carem Srba, Grka i Bugara. Poslije njegove smrti Kotromanići ponovo nastupaju kao suvereni vladari tog prostora.
Nema Ilira, nema Bošnjaka, nema Bogumila i njihovog carstva, niti koječega. Ali sarajevska čaršija nastavlja sa falsifikatima istorije, potpomognuta ne rijetko i srpskim podanicima kroz modernu istoriju.
Austrougarska okupaciona vlast na čelu sa „istoričarem“ Benjaminom Kalajem je nastojala da sistematski potisne srpsku istoriju Bosne i to kroz zabranu svih knjiga koje su tvrdile suprotno. Tako je Kalaj došao u poziciju da zabrani sopstvenu knjigu koju je pisao dok je službovao u Beogradu i u kojoj je naravno tvrdio i utvrdio da je bosanska država u srednjem vijeku bila srpska u svakom pogledu. Poslije je srpska i jugoslovenska istoriografija preuzela takav manir po kome se srpsko prisustvo u Bosni pretvara u „slovensko“ ili neko drugo, samo da nije srpsko.
Svi izvori iz ranog srednjeg vijeka, nastali u periodu prije 1000. godine jednodušno tvrde da je Bosna bila ne samo srpska zemlja, već centralni dio prve Srbije na Balkanskom poluostrvu i da Srbi u njoj nikako ne mogu biti agresori, doseljenici, uvezen element niti bilo šta slično. Na žalost i dio Srba u Bosni i Hercegovini pod uticajem katoličke i austrougarske propagande a kasnije i hrvatske i jugoslovenske istoriografije pristaju na status „dođoša“ u Bosni. Najbesmislenije u tom nastojanju su „bošnjački“ intelektualci koji štiteći prava svoje pseudonacije koja je u sto godina promijenile više imena svojataju srednjovjekovnu Bosnu. I tako se pravi nova nacija na Balkanu, nasred srpske zemlje, kao oprobani recept širom balkanskog poluostrva.
Branko Radun je za „Korene“ pisao ovako: „Slijedbenici muslimanskih turskih osvajača se identifikuju i sa sultanima islamistima ali i sa srpskom dinastijom Kotromanića čiju je državu ta ista azijatska pošast uništila. Tako su muslimanski borci i mudžahedini „šehiti“ („El mudžahedin“ jedinica slijedi vojnu tradiciju sultana Mehmed II Osvajača koji je osvojio Bosnu i uništio državu to jest dinastiju čiji su simbol ljiljani) u jednom bizarnom istorijskom preokretu uzeli ljiljane koji su bili simol srpske dinastije (i nekoliko hrišćanskih dinastija) kao svoj zaštitni simbol. To je otprilike kao kad bi neonacisti uzeli Davidovu zvijezdu kao svoj simbol i sa tim simbolom organizovali progone Jevreja.
Još čudnije i bizarnije je to što su im Srbi dopustili da se kite srpskim simbolima i za svoje uzeli isključivo nemanjićki steg i slavu Sveti Stefan. Razumijemo potrebnu ratnog rukovodstva da se kroz nemanjićko naslijeđe ujedine Srbi sa obe strane Drine ali je i Bosna srpska koliko i Srbija a i Kotromanjići i još stariji vladari Bosne iz prvog milenijuma nove ere bili su isto tako Srbi“.
NASTAVIĆE SE
