Kraljevinu Jugoslaviju nacistička Njemačka napala je 6. aprila 1941. u ranim jutarnjim satima bez objave rata. U vazdušnim napadima na Beograd koji su započeli oko 6.30, i trajali, u više naleta, tokom dva dana, učestvovala su 484 njemačka vazduhoplova, od čega 234 bombardera i približno 120 lovačkih aviona.
Napadom na Jugoslaviju započeo je kratkotrajni Aprilski rat, okončan nakon nepune dvije sedmice, a Jugoslavija uvučena u Drugi svjetski rat. U napadu su pored Njemačke učestvovale i njeni saveznici Italija, Bugarska i Mađarska.
Bila je to posljedica bijesa koji je obuzeo Adolfa Hitlera pošto se u Beogradu dogodio prevrat, vojni puč, 27. marta. Državni udar u Beogradu, u Berlinu je doživljen kao odbacivanje pakta potpisanog u Beču 25. marta iako je pučistička Vlada Dušana Simovića naglašavala neutralan stav, a onda čak i objavila da pristupanje paktu ostaje na snazi, a da je prevrat bio samo stvar unutrašnje politike.
Berlin se međutim na stavove Beograda više nije obazirao.U pozadini napada na Jugoslaviju, iz ugla interesa Njemačke, bila je zapravo situacija u Grčkoj. Pošto su se u toj zemlji prethodno iskrcale britanske trupe, ekspedicioni korpus jačine oko 50.000, pod zapovjedništvom generala Henrija Vilsona, Njemačka je bila odlučna da ih odstrani. Otuda je odmah pošto je Jugoslavija okupirana prodor Nijemaca nastavljen na jug. Nijemci su 28. aprila zauzeli Atinu, a koji dan potom i Krit posljednje britansko uporište na tlu te zemlje. Britanske trupe su se pritom manje više bezglavo povukle, pravo na Krit, a potom u Egipat.
Bijes u Berlinu bio je izazvan i činjenicom da su se pošto se doznalo da je državni udar izvršen u Beogradu i drugim sredinama Srbije, a takođe u Skoplju, Sarajevu, Splitu, dogodile demonstracije oduševljene podrške pučistima, kada se masovno klicalo slobodi, kralju, vojsci. Antinemačko raspoloženje nije se pritom krilo. Jedna od optužbi iz Berlina bila je da se u Jugoslaviji pripadnici njemačke manjine proganjaju. Iako je nekih incidenata tih dana bilo, bila je riječ o preterivanju.
Najveći dio srpske kulturne i političke elite, kao i građanstva, oduševljeno je podržao puč 27. marta. Posebnu ulogu imao je vrh SPC, na čelu s patrijarhom Gavrilom Dožićem, koji je govorio o kosovskom izboru, opredjeljenju za Carstvo nebesko.
U Berlinu je odmah zatim odlučeno da se Jugoslavija napadne i uništi. Zauzet je stav da se paralelno sa prethodno pripremljenim napadom na Grčku, napadne i Jugoslavija. Prevashodni cilj bio je onemogućavanje povlačenja jugoslovenskih trupa ka Grčkoj.
Prethodno, vlasti u Beogradu odnosno Namjesništvo čija je prva ličnost, u skladu sa testamentarnom željom počivšeg kralja Aleksandra, bio knez Pavle Karađorđević, teškom mukom držalo je uspješno zemlju u neutralnom statusu od početka Drugog svjetskog rata septembra 1939. Konačno, marta 1941. Berlin odugovlačenje Beograda više nije tolerisao. Knez Pavle, čije su sve simpatije bile na strani Londona, bolno svjestan da saveznička pomoć neće uslijediti, nevoljno je prihvatio nametnuo pristupanje Jugoslavije Trojnom paktu, što je potpisano 25. marta u Beču. Kraljevina Jugoslavija je pritom dobila garancije da neće biti zahtjevano njeno učešće u ratu, pa ni prelazak njemačkih trupa preko njene teritorije.
Raspoloženje velikog dijela građana, posebno Srbije, bilo je međutim potpuno nasuprot paktu. Uslijedio je vojni prevrat, dugo inače pripreman, uz važne podsticaje iz inostranstva, Britanaca, ali i predstavnika tajnih službi Moskve i Vašingtona.
Pučističku Vladu Dušana Simovića je inače blagovremeno o času napada na Beograd obavijestio, sasvim precizno, vojni ataše Kraljevine Jugoslavije u Berlinu pukovnik Vladimir Vauhnik, vrhunski obavještajac.
Prije žestokog napada na Beograd u zoru 6. aprila, Jugoslavija je napadnuta u noći 5. na 6. april, na Dunavu, kod Sipa, u Đerdapu. Uslijedila je invazija kako iz vazduha tako i na kopnu, sa prostora Njemačke, današnje Austrije, Mađarske, Bugarske, Italije, uključujući tada italijansku Albaniju. Od zemalja koje su okruživale Kraljevinu Jugoslaviju, osim Grčke koja je već bila u ratu sa Italijom od jeseni 1940. u napadu nije učestvovala još jedino Rumunija.
Težišni pravac napada na Jugoslaviju, osim razaranja Beograda, bio je iz pravca Bugarske na prostor Vardarske doline, najviše sa ciljem da se onemogući povlačenje jugoslovenskih snaga u Grčku i oblikovanje nečeg što bi ličilo na Solunski front.
Marta 1941. Jugoslavija je bila u potpunom okruženju. Pošto je Francuska okupirana juna 1940, na evropskom kontinentu nije bilo otpora Njemačkoj. Rat protiv Njemačke je tada vodila isključivo Britanija. Prethodno, Njemačka je okupirala, posle Čehoslovačke, odnosno stvorena je umanjena satelitska Slovačka, Poljsku, koja je podijeljena sa Sovjetskim Savezom. Okupirane su takođe Danska, Norveška, Belgija, Holandija, Luksemburg. Ljeta 1940. Kapitulirala je i Francuska, što je u ondašnjem Beogradu doživljeno kao kataklizma. Tek pošto je poražena Francuska u najvišim krugovima u Beogradu počinje razmišljanje o taktičnijem pristupu Njemačkoj.
Sovjetski Savez je paralelno okupirao istočni dio Poljske, Estoniju, Letoniju, Litvaniju, Besarabiju, i zaratio sa Finskom. Njemačke trupe su pritom ušle u Mađarsku, Rumuniju. Zatim i u Bugarsku početkom marta 1941. odakle je planirana invazija Grčke.
U potpunom okruženju, u sred okupirane Evrope, otpor Jugoslavije djelovao je bezizgledno. Vojska koja je već mjesecima bila u vanrednom stanju, pri čemu su se kontigenti rezervista smjenjivali, u trenutku napada bila je popunjenja, za ratni sastav, između 70 i 90 odsto, kako gdje, ukupne brojnosti oko 1.200.000.
Tehnička opremljenost nije bila na potrebnom nivou. U najboljem stanju je bilo vazduhoplovstvo. Uništen je veliki dio stambenog fonda, objekti infrastrukture, ali i brojni objekti kulture i hramovi. Izgorjela je i nacionalna biblioteka na Kosančićevom vencu, sa oko 350.000 naslova, uključujući i brojne rukopise, koju je zahvatio požar koji nije gašen.
Iako je jugoslovenska vojska mestimično pružila herojski otpor, posebno vazduhoplovci, odnos snaga i opšti položaj Jugoslavije je bio takav da je otpor bio bezizgledan, posebno imajući u vidu da su njemačke trupe prodorom iz Bugarske munjevito zauzele vardarsku dolinu pa je povlačenje prema Grčkoj, po uzoru na situaciju u Prvom svjetskom ratu, onemogućeno.
Vrhovna komanda od samog početka nije kontrolisala situaciju. Sistem veza je sasvim zatajio. Prilikom šestoaprilskog bombardovanja Beograda poginuo je i jedan član vlade, ministar Fran Kulovec, predstavnik Slovenačke narodne stranke.
Evakuacija Simovićeve Vlade iz Beograda započela je odmah 6. aprila. Već 8. aprila Vladu je napustio potpredsjednik Vlatko Maček, čelnik Hrvatske seljačke stranke, ministri iz Hrvatske Josip Torbar, Bariša Smoljan i Ivan Andres, kao i Džafer Kulenović, lider Jugoslovenske muslimanske organizacije.
Njemačke invazione trupe presjekle su Moravsko vardarsku dolinu, već tokom prva dva dana borbi. Skoplje je zauzeto 7. aprila, Zagreb 10, Beograd 13. aprila.
Simovićeva Vlada je tokom posljednjeg zasijedanja u zemlji, u Nikšiću 15. aprila, usvojila zaključak, na osnovu mišljenja Slobodana Jovanovića, da vojska potpiše kapitulaciju, ali ne i država.
Na osnovu takvog naloga, kapitulaciju su 17. aprila, u Beogradu u Aleksandrovoj ulici, u zgradi poslanstva Čehoslovačke tada takođe okupirane, potpisali bivši ministar spoljnih poslova Aleksandar Cincar Marković i general Radivoje Janković.
Pripadnici jugoslovenske vojske odvedeni su u zarobljeništvo, isključivo Srbi i Slovenci, svi drugi su pušteni.
Izbjeglička Vlada Dušana Simovića poslije bijega iz zemlje, preko Grčke, nakon kratkotrajnog boravka u tada britanskoj Palestini i Egiptu, odvedena je u London. Dušan Simoviće se nakon rata vratio u Beograd, gdje je svedočio u korist optužbe na suđenju Draži Mihailoviću.
