Na praznik Mladenci, dogodio se jedan od najvećih ustaških zločina nad srpskim civilnim stanovništvom.
Naime, prema istorijskim izvještajima, u ustaško-nacističkoj ofanzivi, koja je otpočela sredinom marta iz Sarajeva pod direktivom ustaškog komandanta Jure Francetića, stradalo je 6 150 Srba sarajevsko-romanijske regije i Podrinja.
Monstruoznost zgrozila i njemačke komandante
Najveći zločin dogodio se upravo na prostoru Starog Broda i Miloševića, gdje su zabilježene prave strahote i monstruoznosti nad srpskom nejači koje su zgrozile i ustaške tutore – njemačke komandante.
Jedan od najznačajnijih hroničara ovog događaja bio je Momir Krsmanović, koji je sedamdesetih godina, u svom djelu „Teče krvava Drine“, otrgao od zaborava stradanje ovih nevoljnika, zbog čega je trpio različite progone i šikaniranja od represivnog komunističkog režima, koji je neumorno nastojao pod plaštom bratstva i jedinstva da sakrije genocid nad Srbima.
Međutim, najveći doprinos u rasvijetljavanju ovog zločina, dao je zbornik radova „Zaboravljeni zločin – Stari Brod“, čija je promocija održana u Rogatici 2008. godine, u izdanju Izdavačke kuće Dabar i Srpskog sokolskog društvo „Soko“ iz Dobruna.
Potresna svjedočanstva ustaških zvjerstava nad golorukim srpskim narodom
Pomenimo samo nekoliko primjera ustaške bestijalnosti, koji na najslikovitiji način govore o stradanju tamošnjih Srba.
Svjedočenje Miloša Bašovića iz Brankovića kod Borike – Rogatica:
„…Iz Višegrada narod krene niz Drinu, prema Starom Brodu. Uz mene su bila još tri brata i sestra. Za nama neka vojska trči. Narod poče bježati, a oni uglas: ’Ne bojte se narode, ovo je Srpska i Crnogorska vojska…’. Kad su nas opkolili, poznadosmo mnoge muslimane komšije među njima. Jedan ustaša uze moju sestru od tri godine, baci je uvis. U ruci mu puška sa bajonetom, dočeka je i pravo baci u Drinu. Nasta pravo klanje naroda. Mene je negdje između Miloševića i Starog Broda zajmio jedan pijani ustaša, gađajući me bajonetom. Izmaknem i stanem, pa se šćućurim među poubijane, kriomice gledam kako mi ubiše majku i mlađu braću. Mnoge djevojke, gledajući zvjerstva, ne čekajući da im se približe ustaše, masovno su skakale u Drinu”.
Tu je i svjedočenje Rista Borovčanina iz Žulja – Sokolac:
„… Stric Jovan kaza, idemo da se prebacimo u Srbiju. Po mraku stignemo u Miloševiće. Narod se razleti, pokušava da skupi stoku pa da krene ka Starom Brodu, a već nas stiže ustaška konjica. Što osta naroda u strani i ostade, a što uhvatiše ono dolje prema Drini počeše ubijati. Prigone nas, prigone Drini. Siluju žene, kolju, odsjecaju ruke, noge, vade oči, bacaju malu djecu uvis i dočekuju na bajonete. LJudi sami skaču u Drinu, cure posebno. Mi se oko majki grupisasmo pokušavajući se spasiti. Odjednom sam pao potrbuške među gomilu pobijenih i unakaženih. Glavni pokolj je bio negdje između 16 i 17 časova po podne. A Drina mutna, nadošla, valovita, puna leševa. Donosilo leševe i od Višegrada. To je bio nevjerovatan i strašan prizor.”
Rajko Samardžić, tada dvanaestogidišnji dječak, je izjavio: „Ustaše su poklale u Miloševićima sve živo. Moglo se sa leša na leš preći Drina. Toliko je bilo bačeno naroda u Drinu.“
