Gomila koju su činili veterani studentskog pokreta iz 1968. godine, tzv. ekolozi, samoproglašeni borci za mir, konzervativci, aktivisti za prava životinja, feministkinje i komunisti 80-ih godina prošlog vijeka, lutanje i neuređenu borbu za svoje ideale odlučila je da nastavi u legalnim tokovima. Ova masa neartukulisanih ideja koja se tada javila u Njemačkoj dobija ime – Zeleni i postaje politička partija.
Demohrišćani, socijaldemokrati i liberali do tada su gotovo samostalno određivali politiku tadašnje Savezne Republike, pa su za etablirane stranke u Njemačkoj Zeleni bili nešto sasvim novo i nepoznato. Iako im je već nakon par godina pošlo za rukom da obezbijede pozicije u Bundestagu, na njih je i dalje gledano kao na mješavinu osobenjaka i neodgojene djece.
Razni programi djelovanja i politika Zelenih poput borba protiv nuklearne energije, zagovaranje razoružanja na Istoku i Zapadu, odbrana građanskih prava, što je bila glavna teme tokom prvih godina njihovog djelovanja, prikupljali su sve veći broj simpatizera i glasača. Zeleni su se ubrzo našli na vlasti i otpočeli su sa reformama s ciljem promijene zemlje.
Šta zapravo donosi taj novi talas i koje opasnosti su vrebale pod plaštom propagiranih vrijednosti Zelenih koje su tada u njemačkom društvu bile prihvatane kao poželjene i demokratske, uvidjeće se tek decenijama kasnije, kada su efekti takvih politika postali opipljivi. Sada, više je nego jasno da je osnivanje Zelenih tada bio samo plamen koji će se pod naletima nekih novih vjetrova rasplamsati po Evropi i tradicionalnim društvima pokušati da naruši sisteme vrijednosti.
Cilj Zelenih bio je da promijene svoju zemlju. U tome su i uspjeli, ali sudeći prema sadašnjem raspoloženju građana i sve evidentnijem padu popularnosti politike Zelenih nasuprot sve popularnije krajnje desnice, takve promjene se Nijemcima nisu dopale. Usljed rusko-ukrajinskog sukoba i otežanog pristupa energentima, “zelena revolucija” koja je podrazumijevala borbu protiv nuklearne energije, a u čemu su Zeleni i uspjeli, Njemačku su doveli od nekada najrazvijenije privrede u EU do najnerazvijenije, a opstanak velikih privrednih giganata doveden je u pitanje.
Možda Srbe, Srbiju, Republiku Srpsku i ne bi trebalo da dotiču unutrašnji problemi koji potresaju Njemačku, da se pelcer tako opake bolesti nije proširio i na onaj dio Srbije, njene opozicije, tradicionalno sklon izdaji, nekritičkom razmišljanju i olakom prihvatanju vrijednosti sa Zapada, iako narod takve intencije odbacuje. Ipak, i kada se mali dio zarazi, izazivanjem nereda, po principu zavadi, pa vladaj, “zelena revolucija” prijetnja je da uruši društvo i potpunu kontrolu nad resursima sa države prebaci na strane centre moći.
Takve pokušaje, pod vođstvom infantilne, lijevo orijentisane, proevropske opozicije prije nekoliko godina gledali smo u Srbiji, kada su izazivajući nerede i blokirajući puteve, danima organizovani protesti zbog iskopavanja i otvaranja rudnika litijuma. Nakon što je stavljena tačka na aferu “Rio Tinto”, kako se naziva i kompanija koja je trebalo da izgradi rudnik za eksploataciju rude litijum na zapadu Srbije, vatru je trebalo zapaliti zapadno od Drine. I nije trebalo mnogo.
U pohod je krenuo poslanik u Skupštini Srbije, lažni ekolog i predstavnik udruženje Ekološki ustanak Aleksandar Jovanović Ćuta. Prva adresa bila mu je FBiH, odnosno tribina u Tuzli, gdje je govorio protiv otvaranja rudnika litijuma u Republici Srpskoj. Mediji u FBiH hvalili su ga na sva zvona, a izlaganje nazvali “posebno zapaženim”.
Takav epitet zaslužio je vjerovatno jer je tokom izlaganja uputio neargumentovane kritike prema vlastima Srbije i predsjedniku Aleksandru Vučiću, ali i predsjedniku Republike Srpske Miloradu Dodiku. To je sasvim dovoljno da se u FBiH jedan Srbin veliča i bude glavna zvijezda bilo kakvog skupa.
Dok u Srpskoj organizuju proteste, u Federaciji, tačnije u Varešu slave i aplaudiraju Britanskom investitoru zbog otvaranja rudnika. Vjerovatno bi takva sudbina dočekala i rudna bogatstva u Republici Srpskoj, čija vrijednost na osnovu dosadašnjih istraživanja iznosi 15 milijardi evra, ukoliko bi postojala kategorija moć Ćute i njegovih istomišljenika.
Dobar dio rudnog bogatstva nalazi se u Majevici, gdje su otkrivene rude magnezijuma, bora, kalijuma i litijuma. To je velika razvojna šansa za Republiku Srpsku, ali mnogi na to ne gledaju blagonaklono. Poput onih prozapadno orijentisanih opozicionara iz Srbije, Bošnjaka marioneta Zapada i njihovih vjernih satelita – opozicije u Republici Srpskoj.
Nije slučajnost što je ubrzo nakon Ćutinog dolaska u Tuzlu u gradovima Republike Srpske uslijedio protest opozicionara, maskiranih u ekološki osviještene građane u Republici Srpskoj i ubačenih elemenata iz Federacije BiH. To je upravo onaj talas nametanja volje i iskrivljenih vrijednosti za Zapada, upakovan u sjajni paketić demokratskih vrijednosti i ljudskih prava, tzv. “zelene revolucije”.
