U bilo kojem političkom okruženju i društveno-ekonomskom kontekstu da govorimo, borba srpskog naroda za državu, slobodu i ime kroz istoriju smatrala se veleizdajničkim procesom. Gotovo da nije postojao period u kojem su Srbi kao narod mogli da uživaju u ostvarenim i zasluženim pravima proisteklim iz hrabrih borbi i ogromnim položenim žrtvama u svim dosadašnjim ratovima.
Ipak, činjenica koja se provlačila kroz sve te godine i do danas uspjela da se održi, uprkos osporavanjima svjetskih moćnika i pokušajima podmetanja istorije je da su Srbi slobodarski narod, hrabar i istrajan u borbi protiv stranih okupatora i fašizma. Sve to doprinosilo je superiornosti Srba i srpske inteligencije, a to je trebalo iskorjeniti.
Protagonisti su se promijenili, ali radnja i narativ su ostali isti. Uzalud ostaju napori izgradnje demokratskih društava, jer ako demokratija podrazumjeva imperijalizam, treniranje sile i sprovođenje moći nad teritorijalno manjim i ekonomskim nerazvijenim onda bez sumnje takva „demokratija“ nikome nije potrebna.
Sagledajmo primjer državne zajednice BiH. Demokratija je u ovoj zemlji, eksperimentu međunarodne zajednice, eufemizam ropstva, kolonije i imperijalizma, a to najbolje ilustruje činjenica da se legalno, demokratski izabranom predsjedniku Republike Srpske sudi zbog odbrane ustavnih kapaciteta od nasrtaja nelegitimnih, neizabranih i lažnih. Konkretno, sudi mu se iz istog razloga kao i njegovim sunarodnicima kroz istoriju.
Sa ove tačke gledišta suđenje predsjedniku Republike Srpske Miloradu Dodiku, lideru Srba u BiH i v.d. direktora Službenog glasnika Milošu Lukiću zbog nepoštovanja odluka neizabranog Kristijana Šmita može se dovesti u vezu sa nekoliko veleizdajničkih procesa kroz istoriju. Krajem 19. i tokom 20. vijeka u Zagrebu, Beču i Banjaluci vođena su tri veleizdajnička procesa protiv cjelokupnog srpskog narada, a ukoliko sagledamo povod, cilj i sam proces suđenja možemo uočiti mnogo sličnosti sa aktuelnim, montiranim procesom pred Sudom BiH.
Prva i po mnogo čemu najvažnija sličnost ogleda se kroz obuhvat građana koji bi zbog ishoda mogli da trpe posljedice presude. I tada se, kao i danas, sudilo cjelokupnom srpskom naradu, kroz nekoliko istaknutih pojedinaca. Ne treba mnogo političke mudrosti da bi se shvatilo da se pred Sudom BiH ne sudi Miloradu Dodiku, već predsjedniku Republike Srpske, njenim institucijama i cijelom srpskom narodu.
Veleizdajnički procesi vođeni su s ciljem da se srpski narod optuži za izazivanje Velikog rata, te da se ta odgovornost iskoristi za brzu likvidaciju srpskog nacionalnog pokreta. U svijetlu rusko-ukrajinskog rata, otvaranja novih žarišta na Bliskom istoku, strahu Evrope i prijetnje velike ekonomske krize SAD bojazan naroda u BiH i regionu ne može se smatrati neopravdanim. Političkim procesima u BiH žele da upravljaju zapadni moćnici i strane ambasade, a srpski narod mu je prepreka i prijetnja zbog čega se sa sigurnošću može reći da je interesu tog tabora stvaranje vještačke krize, atmosfere u kojoj će Srbi biti predstavljeni kao podrivaoci slova Dejtona i destabilizujući faktora.
Austrougarske vlasti su u vremenu kada su ti veleizdajnički procesi vođeni ocijenile da se, bez obzira na okolnosti, mora odlučno nastupiti protiv ‘onog dijela Srba koji su neprijateljski raspoloženi prema carstvu’. Ocijenjeno je da je ‘samo jedan mali dio Srba iz Bosne i Hercegovine zaista lojalan, dok drugi dio, nastoji da ostavi utisak lojalnosti, a treći dio je otvoreno neprijateljski raspoložen’. Američki plaćenici, uglavnom oličeni u liku opozicije iz Republike Srpske potpuni je pandan prvoj grupi, jedan dio opozicije koji se narodu predstavlja kao nezavisni drugoj, dok se treći u potpunosti može identifikovati sa onim koji su je u ratu branili, a u miru čuvali, borcima za slobodu, iskrenim patriotama i onima koji su odlučno rekli NE porobljivanju i nametanjima.
Austrougarske vlasti smatrali su da bi se ovaj posljednji dio mogao brzo namnožiti, ako bi se pokazala bilo kakva slabost, te su u tom cilju organizovana nasumična primjena nasilja nad Srbima u Bosni i Hercegovini i u Hrvatskoj, otprilike kao ona pravna kakvom su danas izloženi njihovi preci. Srbi u BiH danas izloženi su pravnoj torturi i ugrožavanju osnovnih ljudskih prava, upravo od strane onih koji drže slovo o demokratiji i međunarodnim poveljama.
Optuženi da rade na razbijanju Austrougarske i stvaranju jugoslovenske države, Srbi su tada osuđeni su gotovo bez dokaza. Ipak, zahvaljujući slobodoumnim i istinskim patriotama, građanima Repubike Srpske i snazi njenih institucija ovo danas nije moguće. Presudu bez dokaza Miloradu Dodiku sada bi značila nezavisnu državu Republiku Srpsku i konačni poraz diplomatije EU i SAD.
Srpski narod neće dopustiti da mu još jednom sudi fašistička kamarila.
