“Od Bošnjaka su nastali svi narodi na Balkanu, možda i šire, „za to postoje milioni dokaza”, Srba i Hrvata do kraja 19. vijeka u Bosni nije ni bilo… Ovakve i slične tvrdnje, ponekad i šaljivog, bajkovitog karaktera, zapravo su se ukorijenile u nemalom dijelu bošnjačke javnosti, u posljednjih tridesetak godina. Takvi pokušaji izmišljanja istorije, koja samo jednom od naroda idu u prilog, zapravo dobijaju ozbiljnu političku dimenziju sa ciljem izmene odnosa snaga u BiH, unitarizacije ove države sačinjene od dva entiteta i brisanja identiteta srpskog naroda i njegovih veza sa matičnom državom – Srbijom. Posebno u trenutku krize u BiH i pokušaja destabilizacije prilika, tako što se svakodnevno poziva na faktičko ukidanje Republike Srpske i prijeti hapšenjem njenom predsjedniku Miloradu Dodiku”, piše Politika.
Na „Instagramu”, „Fejsbuku” i drugim društvenim mrežama može se svašta pročitati, a najupečatljiviji su zaključci da istorija Bosne datira „više od hiljadu godina” i kao „krunski dokaz” se uzimaju istorijski datumi, ali se pod tepih guraju podaci, i to oni koji dolaze sa Zapada, ne iz Beograda, da je riječ o srpskim kraljevima i da se govori o srpskoj i Nemanjićkoj istoriji. I dok se od ljudi na društvenim mrežama ne očekuje uvijek dobro poznavanje istorije, onda se bar od političara iz Sarajeva sa dugim stažom očekuje osnovna istoriografska objektivnost. Tim prije, ukoliko je riječ o istim onima čiji su se preci u posljednjih 100 godina izjašnjavali kao Srbi.
Međutim, ono što smo svojevremeno imali prilike da čujemo od lidera Stranke demokratske akcije Bakira Izetbegovića može se protumačiti kao bajka. Naime, on je za arapsku televizijsku mrežu Arabija rekao da su Bošnjaci bili – temeljni narod BiH. Navodi da se na prostoru Bosne i Hercegovine kroz istoriju niko nije izjašnjavao kao Srbin ili Hrvat, već kao „Bošnjanin ili Bošnjanin različitih vjera”, i da se to promijenilo pod pritiskom i uticajem Hrvatske i Srbije. Tu lider SDA nije stao, nego je „poentirao” iznoseći nevjerovatnu budalaštinu da je učenje „Crkve bosanske” (bogumili) bilo slično islamu, zbog čega se islam snažno proširio u Bosni i Hercegovini dolaskom Osmanlija. Izetbegović je u svom vratolomnom „poznavanju istorije” zaključio da je ta crkva nasilno uklonjena kako bi se uskladila sa Rimokatoličkom crkvom ili Istočnom pravoslavnom crkvom.
Profesor istorije na Filozofskom fakultetu u Beogradu Miloš Ković kaže da ne postoji ni jedan jedini istorijski izvor koji bi tako nešto posvjedočio i za „Politiku” ističe da ne postoji nijedan dokument ili zapis da su bogumili organizovano i masovno prešli u islam. „Postoji nekoliko teorija šta se dogodilo s bogumilima i one koje je ukorijenila austrougarska nauka navode da su bogumili bili jedna verska sekta koja nije bila ni rimokatolička ni pravoslavna. Na tome se temelji moderna bosanska mitologija. Međutim, ima istraživača koji vjeruju da su bogumili pravoslavno stanovništvo koje nije bilo obuhvaćeno arhiepiskopijom Svetog Save, ali su ostali u tradicijama Ćirila i Metodija. Od svih ozbiljnih istoričara je odbačena teorija da su ispod stećaka u BiH sahranjivani bogumili, već da je riječ o pravoslavnom stanovništvu”, ističe Ković.
Dodaje da jedan po jedan mit pada u vodu i šta će ostati od te austrougarske mitologije u budućnosti vidjećemo. Najvažnije je ne napuštati tlo nauke. Ković ističe da je nasuprot svemu što Izetbegović tvrdi, međunarodna nauka odavno utvrdila da su prvi pomeni Bosne i Hercegovine u pisanim izvorima ranog srednjeg vijeka u vezi sa njihovim izričito srpskim identitetom. Dodaje da se istorija zloupotrebljava, još od doba Herodota, da bi se legitimisali savremeni politički interesi i tako se i radi i sa istorijom Bosne. „Političko Sarajevo u potpunosti zanemaruje istorijske izvore koji su vrlo neumoljivi i daju vrlo jasne podatke o tome ko je živio i živi u BiH od prvih pomena do danas. Pokušava da se instrumentalizuje i zloupotrebi pamćenje uprkos nečemu što je objektivno naučno saznanje koje se zasniva na naučnim izvorima”, kaže Ković.
Istorija BiH nije proučavana na naučan način sve do 19. vijeka i temelje nekih današnjih verzija istoriografije o ovoj državi je postavila Austrougarska monarhija. U izvorima koji potiču iz Franačkog carstva čuveni istoričar Ajnhard iz devetog vijeka pisac istorije Karla Velikog i Porfirogenit u Vizantiji vijek kasnije – govori se o tome da ove oblasti naseljavaju Srbi. Ajnhard piše o knezu u Slavoniji Ljudevitu Posavskom koji bježi iz Siska, prelazi Savu i odlazi u Dalmaciju i ne pominje nikakve Bošnjake ili Hrvate, već samo Srbe. „I Porfirogenit kaže da postoji zemlja Srbija i da se ona dijeli na Bosnu i Rašku i da u njima žive Srbi i nabraja četiri pomorske zemlje i u kojima izričito kaže da u njima žive Srbi”, ukazuje Ković i naglašava da to nisu izvori srpskog porekla, da bi mogli da se uvrste u nacionalne propagande. Kasniji izvori takođe svedoče o srpskom etničkom poreklu u BiH, pri čemu je stanovništvo BiH vjerski prilično heterogeno.
„Kada je riječ o Hercegovini, ona se vijekovima nalazi unutar države Nemanjića. I u 19. vijeku pisci koji nisu naročito naklonjeni Srbima, recimo britanski putopisci poput Artura Еvansa govore o BiH kao zemlji u kojoj žive Srbi. Pomenimo najznačajnijeg istoričara 19. vijeka Nemca Leopolda fon Rankea koji u svojoj knjizi ’Srpska revolucija’ govori izričito o stanovništvu BiH kao srpskom i muslimanima koji su srpskog porijekla i tako se u nauci gleda sve do 20. vijeka”, navodi Ković. Dodaje da britanska štampa 1914. piše o muslimanima i rimokatolicima BiH i Dalmacije, i to kao Srbima, a pritom se evropska nauka oslanja na istoriografska znanja, ali i na lingvistiku.
Štokavski, kojim govori i Izetbegović, smatran je srpskim jezikom. Čakavski je nazivan hrvatskim, kajkavski slovenačkim ili hrvatskim, dok je „bošnjački jezik” bio nepoznata kategorija. Austrougarska nauka nastoji da BiH odvoji od Srba i na tom zadatku radi vrlo sistematski, temeljno i istrajno. Taj proces vodi Benjamin Kalaj koji je bio zajednički ministar finansija Austrougarske i nekrunisani upravljač BiH, a u svojoj knjizi o ovoj zemlji pisao je kao o srpskoj.
„To je bio jedan istrajan posao u cilju stvaranja tzv. bosanske nacije u koju je trebalo da uđu pravoslavci, muslimani i katolici. Dakle, mogli ste privatno da budete Srbi, da uzmete gusle, da pevate srpske epske pesme i da zovete svoj jezik srpskim jezikom, ali u javnoj sferi to je morao da bude bosanski jezik i vi ste morali da budete Bosanac. Onog časa kada je Kalaj umro, shvatilo se da se s tim identitetskim eksperimentom nije daleko odmaklo, jer su Srbi tome pružali snažan otpor. To je ostavilo mnogo posledica i mi do današnjih dana nalazimo na recidive austrougarske propagandne istorije. I neki od njenih mitova, tada ukorenjenih, od 1878. do 1918. važe u istoriografiji, i to ne samo BiH već i Dalmacije i naročito Albanije i tu se suočavamo sa nizom falsifikata koji potiču iz laboratorija Hazburške monarhije i zadatak naučnika u budućnosti biće da te mitove preispita na naučni i objektivan način zasnovan na istorijskim izvorima”, naglašava Ković.
Da je BiH vještački stvarana u SFRJ i da je Zapad glupavo priznao kazao je čovjek koji se smatra patrijarhom američke diplomatije Henri Kisindžer, koji je konstatovao da ne postoji bosanski jezik niti bosanska kultura. „Sada se, međutim, ponašamo kao da silom pokušavamo da vratimo Srbe u nekakvu mitsku Bosnu, koja nije postojala nikada u istoriji. Ne postoji bosanski jezik, ne postoji bosanska kultura”, kazao je Kisindžer. Sa njim je saglasan politikolog, sociolog i publicista Nenad Kecmanović, koji za „Politiku” kaže da BiH u geografskom smislu kao toponim ima praistorijski kontinuitet, ali da je Bosna kao srednjovijekovna kraljevina nestala pre više od pola milenijuma sa osmanskom okupacijom i islamizacijom dela zatečenih hrišćana, mahom pravoslavaca.
„Dakle, prije 1.000 godina na tom prostoru možda je bilo nekakve Bosne, ali muslimana, potonjih Bošnjaka sasvim sigurno nije moglo biti. Bilo je Bosne kao geografije, ali nije bilo Bosne kao istorije. Istina, kao Bosanci, ne Bošnjani, ili Hercegovci predstavljali su se i Srbi i Hrvati kada se nađu izvan BiH i tako su ih drugi oslovljavali, ali samo u smislu teritorijalne pripadnosti, zavičajnosti, poput ovdje, recimo, Šumadinci. Naprotiv, prečani su uvijek bili nacionalno tvrđi nego sunarodnici u matici. U Srbiji se srpstvo podrazumijevalo, a van nje se grčevito branilo”, kaže Kecmanović.
Na pitanje zašto Bakir Izetbegović pribjegava lažnoj istoriji kada su se članovi njegove familije izjašnjavali kao Srbi, Nenad Kecmanović kaže da se Bakirov babo Alija, kada mu je povremeno bilo potrebno da odglumi naklonost prema Srbiji, isticao da su Izetbegovići u Bosnu došli iz Srbije, da su njegovog dedu koji je zemljoposjedovao Adu Ciganliju zvali Biogradlija. „Međutim nije spominjao da to preseljenje iz Beograda u Šamac nije bilo zamjena stana preko malih oglasa nego protjerivanjem iz ustaničke Srbije. Iz toga je proizašla porodična trauma Izetbegovića koja se prenosi iz generacije u generaciju. ’Bosna će biti mirna kada Srbija bude dovoljno slaba’ (Alija) i ’Bosni je uvijek sve zlo dolazilo iz Beograda’ (Bakir). U širem smislu, to je problem preveravanja sa hrišćanstva na islam, bolje rečeno kompleks konvertitstva koji ih već generacijama mori. Ostali hrišćani smatrali su ih, sasvim prirodno u kontekstu tog vremena, izdajnicima ne samo vjere nego i svog naroda, kolaborantima osmanskog okupatora. Zvali su ih poturicama, a Njegoš piše ’Poturica gori od Turčina.’ ’Gorski vijenac’ je naravno bio neizbježan u srednjoškolskoj lektiri, a moji vršnjaci u istom razredu na različit način su doživljavali te stihove”, kaže Kecmanović.
Ističe da „u Prosvjetno-pedagoškom zavodu BiH u Sarajevu nisu uspjeli da nađu rješenje pa je prepušteno profesorima da se sami snađu”. „Neki su bez objašnjenja preskakali analizu tih stihova, neki uz objašnjenje da su ’umjetnički neuspjeli’… Objektivna kontekstualizacija izostajala je i na časovima istorije, pa je to kod nemalog broja učenika proizvodilo traumu, odnosno dramu identiteta. Profesor Еsad Ćimić je u jeku kampanje da se muslimani nacionalno identifikuju kao Muslimani sa velikim početnim slovom, a više ne kao nacionalno neopredijeljeni ili opredijeljeni kao Srbi ili kao Hrvati, izjavio: ’Muslimani su preuranili da budu nacija!’ Zbog toga je isteran sa Filozofskog fakulteta u Sarajevu, ali ’preuranjenost’ prati bošnjačku elitu u njenim megalomanskim fantazijama. Sada imate i u Bošnjaka razmišljanja nije li bolje bilo da su ostali, kao po broju drugi, u skraćenoj Jugoslaviji. Nisu li najumniji među njima poput Еmira, Meše, Skendera izabrali drugačiji put”, poručuje Kecmanović.
Uprkos tome, u Sarajevu su nedavno podigli spomenik Tvrtku Kotromaniću iako je poznato da je imao titulu kralj Srba Bosne, primorja i zapadnih strana, krunisan po obredu Nemanjića u manastiru Mileševa nad moštima Svetog Save. Komentarišući ovaj potez Sarajeva, Nenad Kecmanović kaže „da je to pokušaj da se prisvoji hrišćansko srednjovijekovno naslijeđe i uspostavi kontinuitet koji ne postoji, ali, paradoksalno, tim spomenikom, oni i nesvjesno svjedoče o diskontinuitetu, odnosno o svom hrišćanskom porijeklu”. „Tvrtko Kotromanić već po imenu nesumnjivo nije bio musliman i nije ga krunisao sultan u Stambolu. Zato im ne treba osporavati pravo na spomenik Tvrtku, a da su ga ranije podigli u Banjaluci, možda ga ne bi ni podizali u Sarajevu”, zaključuje Nenad Kecmanović.
Građanska Bosna – nemoguća misija Zapada
Profesor Nenad Kecmanović saglasan je da je cilj izmišljanja istorije da se napravi unitarna Bosna i Hercegovina. „Naravno, ako smo svi izvorno Bosanci ili Bošnjaci, dakle, jedna nacija, onda zaista nema osnova za teritorijalno-etničku podjelu BiH. Ali ako im je već toliko stalo da Bosna bude unitarna, zašto se oni ne bi vratili svojim hrišćanskim, pravoslavnim korijenima od prije islamizacije. A s obzirom na balkansku simetriju vjere i nacije, sa pravoslavljem postali bi i Srbi i imali bismo jedan narod, jednu vjeru, jedinstvenu BiH. Da im iz Banjaluke to neko predlaže uvrijedili bi se, a iz Sarajeva nam stalno agresivno nameću, odnosno objašnjavaju da smo u stvari Bošnjaci, samo što nećemo ili ne znamo da smo. U osnovi sve to nije novo i originalno”, kaže Kecmanović.
Podsjeća upravo na Benjamina Kalaja koji je „osmislio koncept jednog bosanskog (bošnjačkog) naroda, sa bosanskom crkvom, pismom bosančicom i bogumilskim porijeklom, koji se preko vjere srbizirao, kroatizirao i islamizirao”. „Taj bečko-vatikanski projekat nije uspio i sam Kalaj ga je napustio. Obnovili su ga komunisti (zajedništvo i suživot naroda), a završio je u građanskom ratu na nacionalno-vjerskoj osnovi. A evo sada se povampirio u zapadnoj nemogućoj misiji stvaranja jedinstvene građanske Bosne, u kojoj Bošnjaci prepoznaju većinsku demokratiju (jedan čovjek – jedan glas) kao osnovu svoje legalne dominacije. Očito da treba tražiti rješenje za BiH izvan tih već višekratno kompromitovanih šablona, a na liniji izvornog Dejtona i aneksa koje su svi akteri u BiH potpisali, odnosno susjedi i velike sile garantovali”, naglašava Nenad Kecmanović.
