Banjalučki štokholmski sindrom u punom sjaju.
Gradonačelnik Banjaluke organizuje okupljanje u čast Halida Bešlića — velikog pjevača, bez sumnje.
Ali kada je preminuo Bora Đorđević, jedan od najvećih srpskih umjetnika i pjesnika savremenog doba, nije organizovano apsolutno ništa. Ni svijeće, ni okupljanje, ni javnog poštovanja. Tišina. Muk.
To nije slučajnost. To je refleks pomodarstva i straha od odstupanja od „opšteprihvaćenog“ narativa. Vrlo slično beogradskim „krug dvojke“ pomodarima koji su palili svijeće za Gabi Novak — jer zaboga, takvim se gestovima dokazuje urbana pripadnost i moralna nadmoć.
Pomodarska sranja i kolektivna potčinjenost tuđim kulturnim matricama, bez trunke ličnog stava ili identitetskog dostojanstva.
I onda se pitamo zašto nam brišu pamćenje — mi im sami nosimo sunđer.
“Biće bolje”, neko viče
Na papiru mrtvo slovo
Na istoku stare priče
Na zapadu ništa novo…”
Bora Đorđević
Vijesti365
